Weten jullie nog die schattige foto van die babypop?
Ik kreeg hem door de post aangereikt in plastic gewikkeld. Ieuw het was net of ik een kleine baby in wit plastic aangereikt kreeg. Heel akelig om te zien. En ik ben echt niet flauw. En toen ik hem uitpakte schrok ik nog meer. Het was bij lange na niet de pop van de foto. Een heel grauw gezichtje met een enorme bos pikzwart haar. En als ik in haar zachte beentjes kneep hoorde je pffff. Je kon zo de lucht eruit knijpen.
Ik was er al bang voor, want ik kwam er al snel achter dat hij uit China moest komen. Als ik dat van tevoren geweten had, had ik hem natuurlijk niet eens besteld. En je raad het al. De pop is meteen weer ingepakt in hetzelfde plastic en terug gestuurd naar de afzender.
En dan op zoek naar een nieuwe pop. Ik kwam op een website van Goodtoys terecht van een mevrouw in Enschede. Nou ja, een familie die het gezamenlijk doet. De poppen worden met de hand gemaakt in Spanje en zijn uniek. Bovendien was de prijs ook fantastisch en zat het erin om een duurdere pop te kopen.
In overleg met haar, wat de beste optie was voor een pop voor dementerenden, gaf ze me een super goed advies. Ik had diezelfde keus ook gemaakt, want de pop was echt supermooi en heel lief aangekleed. Deze bij haar besteld en de mensen van mijn afdeling zijn er helemaal weg van. Ze knuffelen en praten tegen de pop alsof het een echte baby is. Helaas kan ik geen foto’s van de mensen met de pop plaatsen, maar natuurlijk wel van de pop zelf. Is het geen beauty? De pop staat nu niet meer op hun site, want alle poppen zijn uniek.
Grote kerels in een klein bootje.
Afgelopen zaterdag werd er op de zeilclub een optimistenrace voor volwassenen gehouden. Op een paar dames na waren het alleen mannen die meededen.
Ik heb me rot gelachen. De spelregels sloegen echt helemaal nergens op want alles was geoorloofd. Je kon het zo gek niet bedenken of het mocht. Je kon bovendien extra punten scoren door verkleed als piraat te komen en dan moest je zeker je papegaai niet vergeten. Een van de leden had zelfs een piratenvlag laten maken door zijn zoontje. Het was geweldig dat er leden bij waren die als echte piraat kwamen. Zelfs Ton, ons oudste lid van 94 jaar die nog steeds een fanatieke zeiler is, had zich als piraat geschminkt. Hoe leuk is dat. Er werden boten geënterd, met emmers water gegooid en gepeddeld toen de wind weg viel. Natuurlijk voer er een motorboot (de Whaly) mee om alles in de gaten te houden en in te grijpen als het nodig was. Want sommigen waren echt een beetje te zwaar voor zo’n kleine optimist. Ik ben op de Whaly gestapt. Je moet niet vragen hoe, want ze moesten me bijna aan boord hijsen. En ik heb me rot gelachen om het commentaar dat ze voortaan beter de lift van Sailability kunnen gebruiken om me erin en eruit te takelen. Nou ja, ik was gelukkig niet de enige die moeite had om uit te stappen. De echte piraat had er ook moeite mee. Maar dat kwam dan misschien wel door zijn houten been.
De foto’s zijn super leuk geworden. Het was een geslaagde dag en volgend jaar doen we dit zeker nog een keer.
En Sailability is een zeilmiddag voor gehandicapten. Dat doen een aantal vrijwilligers ook nog een keer per maand op onze zeilclub.
Nog effe druk en dan verplicht niks meer.
Niet vallen bij een rood stoplicht, want dan stopt iedereen.
Je zal maar zo'n trap hebben en geen trappen meer kunnen lopen. Moet er niet aan denken.
In september heb ik nog een aantal dingen op het programma staan.
Begin september heb ik een BBQ op mijn werk georganiseerd met een collega, we hebben nog een 35 jarige bruiloft van mijn broer en schone zuster in Maasland en eind september een zeilweekend met de evenementencommissie.
Maar dan gaan we langzaam aan richting herfst en ga ik het zeker een stuk rustiger krijgen. Misschien maar goed, want de pijn in mijn knie is ondertussen niet meer te hebben. Ondanks alle pijnstillers komt die er gewoon doorheen. Lastig want lang autorijden lukt echt niet meer en de liften op de treinstations zijn zo onbetrouwbaar dat ik ook niet meer met de trein durf te reizen als ik wat bagage bij me heb. Ik moet me thuis al optrekken aan de trapleuning om boven te komen. Zie je het voor je als iemand dat op die hoge trappen in een treinstation gaat doen. 😊
Ik kan natuurlijk ook zittend op mijn dikke kont naar boven schavelen, maar dat ziet er dan helemaal niet uit. Gelukkig gaat lopen nog redelijk goed, want anders was het helemaal erg. Ik kan wel fietsen maar op en af stappen lukt bijna niet. Ik ben laatst gevallen met de fiets bij de verkeerslichten. Ik wilde nog snel door oranje fietsen, maar toen het op rood sprong moest ik zo snel op de rem dat ik onderuit ging omdat die zere knie me niet meer hield. Daar lag ik dan. Onder de fiets. Gelukkig was manlief erbij en die hielp me snel overeind, want je schaamt je gek genoeg natuurlijk helemaal kapot als je daar zo op de grond ligt. (Waarom eigenlijk). Toen we weer verder fietsten maakt manlief de opmerking dat iedereen stopte toen ik viel. Waaaat…….. dat hoop ik toch niet.
“Nee, dat kwam omdat hun stoplicht op rood stond”. Toen moest ik toch wel weer lachen.
Ik heb er een behoorlijk blauwe (gelukkig mijn) andere knie aan overgehouden. Maar verder niks gebroken of gekneusd. Maar het fietsen lukt dus ook al niet meer. En ja hoor, lieve broertjes en zusjes. Ik ben echt een oud wijf aan het worden.
Er komt ergens eind dit jaar ook nog een verbouwing aan om niet te vergeten. Keuken, badkamer en toilet. Maar ze moeten niet komen als ik net geopereerd ben. Dat is niet te doen. Ik ben benieuwd. Volgende week alle afspraken in het ziekenhuis en dan wachten op een oproep voor de knie. Spannend.