Eindelijk is het zover.
Door een kneuzing in mijn scheenbeen, kon ik geen nieuwe knieprothese krijgen.
Maar eindelijk, eindelijk, na een dik jaar mocht het, kon het en moest het. 🤗
Blijven of niet blijven en dan een slapeloze nacht.
Lekker als je een zijslaper bent en je kunt alleen maar op je rug liggen. Dan doe je dus gewoon geen oog dicht. Ondanks de korte- en langdurende oxycodon. Dat helpt wel voor de pijn maar niet voor de slaap. En als dan de nachtzusters ook steeds zeggen dat ik het been recht moet houden gaat het natuurlijk helemaal een slapeloze nacht worden. Want stiekem op je zij gaan liggen is er niet bij
Jullie lezen het goed. Ik heb eindelijk een nieuwe knieprothese. De andere was zo erg versleten dat het niet langer uitgesteld mocht worden. Na vorig jaar juli de val op Bospop kreeg ik eindelijk groen licht en lag ik binnen de twee weken op de ok. Het moest. Mijn nieren kregen steeds een behoorlijke oplawaai van al die zware pijnstillers en ik wilde er ook wel weer eens vanaf. Nu maar hopen dat volgende week bij de internist alles met die nieren en bijnieren ook wat beter is.
Dat blijft dus nog even spannend.
Mijn buik rammelt inmiddels van de honger, want op een paar boterhammen in 30 uur kan ik niet echt leven. Niet dat het ziekenhuis zo slecht is hoor. Geen denken aan. Maar ik kwam al laat van de recovery af en op de dagbehandeling te liggen en toen had ik nog geen honger. Dus om 15.00u uur kreeg ik de eerste boterhammen. Lekkerrr. En bijna meteen erachteraan om 16.00u kreeg ik al de eerste loopwedstrijd. Ik wilde toch echt zo snel mogelijk naar huis. Vrij kort na een operatie op krukken een lange ziekenhuisgang op en neer lopen was een uitdaging, maar ik ging er natuurlijk voor. Geen watje zijn, kom op.
Helaas bijna terug op de kamer ging alles een beetje mis. Dizzy, licht in mijn hoofd en ik zat opeens helemaal niet lekker meer in mijn vel. De fysio zag dat ik spierwit werd en ik moest meteen in een rolstoel gaan zitten. Tssjjjaaa, je kunt je wel goed willen houden, maar je lijf heeft natuurlijk ook wat te zeggen. De trappen heb ik niet meer mogen doen. Het ging helaas niet, dus werd er om 5 uur besloten dat naar huis gaan geen optie was. En moest ik toch een nachtje blijven. Dan moet je met bed en al en je hele bende verhuizen naar een andere afdeling. Wel gezellig met meer mensen op de kamer. Alleen is ook maar alleen.
Blijven oefenen en lopen.
Dit alles is nu drie weken terug. Er zit nu in allebei mijn knieën “kunst”. 😊 Gelukkig halve kunst. Je zult het maar hebben.
En hoewel de vorige keer alles super ging en ik binnen zes weken weer aan het werk was, gaat dat dit keer echt niet gebeuren. Teveel pijn en nog teveel moeite met lopen.
Maar ik ben een harde voor mezelf. De fysio zegt dat ik door het oefenen heel hard vooruit ga. Blijven oefenen is dus mijn slogan de laatste tijd.
Al wil ik zelf veel sneller en zat ik al oefeningen te doen, die ik pas later moest. Oei oei. Niet doen, want die lukken toch nog niet. En het zal deze keer zijn tijd wel duren. Ik loop dus nog wel effe op krukken. Al zou ik best zo af ent toe wel een rolstoel willen. Die dingen zijn zo handig, maar ik denk dat ik er erg lui van zou worden.
Mijn leidinggevende belde net om te vragen hoe het ging. En ze vroeg ook: “Je komt toch wel terug hé”. Wat wil ik nog meer. Ik ben blijkbaar nog steeds een onmisbaar mispunt.
Het heeft dit keer tijd nodig.
Maar al met al moet ik dus heel veel geduld hebben dit keer.
Maar volgend jaar op Bospop ga ik wel weer voor een gator. (Kan ik die nu al vast laten leggen)? Lekker de hele dag scheuren op zo’n ding en ik kan dan ook veel meer doen dat wanneer ik moet fietsen. 😉 Moet toch kunnen op mijn dertigste Bospopverjaardag.
Maar voor nu kan ik alleen maar dooooorgaan en hopen dat ik snel weer zonder krukken op de been ben.
Inmiddels zijn ze ook begonnen met de grote verbouwing van ons huis.
Dat geeft wel lekker veel afleiding.
Maar dat is voor een volgende blog.
Dan hebben jullie weer wat om uit te kijken.